سوگند عشق
به نام آنکه اگر حکم کند همه ی ما محکومیمسوگند عشق
به نام آنکه اگر حکم کند همه ی ما محکومیمقضاوت
کاش هر جور که دلمان می خواهد قضاوت نکنیم
کاش حرف تنهایی ها را فقط حرف تنهایی دید
اینجا اگر می نویسم فقط برای خودم است برای دلم ...
کاش این کمترین توقع را از همدیگر نگیریم
امروز وفردا
ای غنچه خندان چرا خون در دل ما میکنی
خاری به خود می بندی و ما را ز سر وا میکنی
ای شمع رقصان با نسیم آتش مزن پروانه را
با دوست هم رحمی چو با دشمن مدارا میکنی
با چون منی نازک خیال ابرو کشیدن از ملال
زشت است ای وحشی غزال اما چه زیبا میکنی
امروز ما بیچارگان امید فرداییش نیست
این دانی و با ما هنوز امروز و فردا میکنی
نشان کعبه
چو مجنون گیرم از عاشقان نشانه کعبه
دل بشکسته را می برم به خانه کعبه
شکایت می برم از تو بر خدای تو
زان همه بلای تو ، تا رسد او به دادم
در آن آشفتگی ، با دلی شکسته تر
گریه ها کنم
که در اشک خود غرقه گردم
آنجا اگر اشکی دود بر دیده دلداده ای
سیلی به پا نماید
آنجا اگر آهی کشد افتاده غمدیده ای
دود از فلک بر آید
در آن مدهوشی من از خدا خواهم
تو را عاشق کند عاشق رسوا
چو از عاشقی دیدی
بلا رو می کنی آنگه تو بر کعبه دلها
قفل دلم
آزار مکش ! قفل دلم وا شدنی نیست
تندیس تمنای تو پیدا شدنی نیست
گنجینهء لطف تو بزرگ است بزرگ است
در پیکرهء کوچک من جا شدنی نیست
توصیف مکن از خط وخالم مفریبم
پروانهء پر سوخته زیبا شدنی نیست
بیخود مده امید بلندم به بهاران
سروی که کمر بر شده بالا شدنی نیست
کمرنگترین واژهء دیوان حیاتم
در خط کج و ریز که خوانا شدنی نیست
بگذار که ناخوانده و بیگانه بمیرد
این واژهء نفرین شده معنا شدنی نیست
دوستی
دل من دیر زمانی است که می پندارد :
“ دوستی ” نیز گلی است ،
مثل نیلوفر و ناز،
ساقه ی تردِ ظریفی دارد.
بی گمان سنگدل است آنکه روا می دارد
جانِ این ساقه ی نازک را
دانسته
بیازارد !
در زمینی که ضمیر من و توست
از نخستین دیدار
هر سخن ، هر رفتار
دانه هائی است که می افشانیم
برگ و باری است که می رویانیم
آب و خورشید و نسیمش “ مهر ” است ،
گربدانگونه که بایست به بار آید
زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید
آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف
که تمنای وجودت همه او باشد و بس
بی نیازت سازد ، از همه چیز وهمه کس.
زندگی ، گرمی دل های به هم پیوسته است،
تا در آن دوست نباشد همه در ها بسته است.
در ضمیرت اگر این گُل ندمیده است هنوز
عطر جان پرور عشق
گر به صحرای نهادت نوزیده است هنوز
دانه ها را باید از نو کاشت
آب خورشید و نسیمش را از مایه ی جان
خرج می باید کرد ،
رنج می باید بُرد،
دوست می باید داشت !
با نگاهی که در آن شوق برآرد فریاد،
با سلامی که در آن نور ببارد لبخند،
دست یکدیگر را
بفشاریم به مهر.
جام دلهامان را
مالامال از یاری ، غمخواری ،
بسپاریم به هم .
بسرائیم به آواز بلند
شادی روی تو !
ای دیده به دیدار تو شاد !
باغِ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه،
عطر افشان،
گلباران باد.
خسته ام
... وآرام آرام پا از دامن خاک بر می چینم و روح خسته ام را نه در میان ابر ها که در زندگی به پرواز در میآورم بی شک خواهم یافت آنچه را که حتا برای لحظه ای تسکینم دهد.
کوهـها را صعود خواهم کرد که راز سـر بلندی اش را بیامـوزم به دشتـها سر خواهم کشید که قــدرت و وسعت تحملش را لمس کنم جوی را، رود را، دنبال خواهم کرد که به دریا برسم به دریای زندگی ،
دریایی آرام...
و به رغم آنچه میان دانه های ماسه و دانه های دلم نهاده ام
و به رغم آنچه از عصاره ی روحم بر کف آن ریخته ام
لیک اکنون و تا ابد،
از ساحل به دریا نزدیکتر خواهم بود
در این ساحل و در میان ماسه وکف،
برای همیشه گام بر می دارم.
مد،جای پای مرا محو خواهد کرد
و باد،کف را از میان خواهد برد
لیک دریا و ساحل،
تا ابد خواهند ماند.
آتش
"من آتشم
من علف خشکی هستم
بعضی از من بعض دیگرم را می سوزانند"
ج.خ.ج
و اما من .......آیا مستحق این همه عذابم؟
مگر من از علف خشکی بیشتر بودم؟
مگر من از آتش سردی بیشتر بودم؟
بدان من در درون خود ،خود را کشته ام !
نمی بینید چگونه با دست خود ،خود را می سوزانم؟