خسته ام

... وآرام آرام پا از دامن خاک بر می چینم و روح خسته ام را نه در میان ابر ها که در زندگی به پرواز در   میآورم بی شک خواهم یافت آنچه را که حتا برای لحظه ای تسکینم دهد.

کوهـها را صعود خواهم کرد که راز سـر بلندی اش را بیامـوزم به دشتـها  سر خواهم کشید که قــدرت  و  وسعت تحملش را لمس کنم جوی را، رود را، دنبال خواهم کرد که به دریا برسم به دریای زندگی ،

  دریایی  آرام...

و به رغم آنچه میان دانه های ماسه و دانه های دلم نهاده ام

و به رغم آنچه از عصاره ی روحم بر کف آن ریخته ام

لیک اکنون و تا ابد،

از ساحل به دریا نزدیکتر خواهم بود

در این ساحل و در میان ماسه وکف،

برای همیشه گام بر می دارم.

مد،جای پای مرا محو خواهد کرد

و باد،کف را از میان خواهد برد

لیک دریا و ساحل،

تا ابد خواهند ماند.