سهم مااااااااا

نمی دونم تو رو نفرین کنم یا اینکه نه!
نمی دونم تو حل مشکلی یا مشکلم!
با تو عاشقانه بودم پس چرا
حسرت یه روز عشق موند تو دلم
با تو شبنامه بودم نه یک غزل
با تو رودخونه بودم نه یک قنات
یه روزی من و تو بودیم و حالا
من و تنهایی و یک عمر خاطرات
تو رفتی و سهم ما سفر شد
دل آروم ما دربدر شد...
ندونستم چرا مرغ عشقم
توی عاشقی بی بال و پر شد

توی این غربت پر هول و هراس
دارم عین ماهیا جون می کنم
خسته ام از تظاهر به سادگی
جای دندون هزار گرگ رو تنم!
نه کسی می دونه که من چی می خوام
نه خودم دونستم عیب کار کجاست
تا به هر کی می گی عاشقی چیه،
می گه بگذر عاشقی تو قصه هاست!!!
تو رفتی و سهم ما سفر شد
دل آروم ما دربدر شد...
ندونستم چرا مرغ عشقم
توی عاشقی بی بال و پر شد
نمی دونم...!!!
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ

احمد کایا

این ترانه یکی از شاهکارهای "احمد کایا" خواننده ترکیه س که واقعا عاشقشم

بیش از این دیگه نمی تونم باهات بمونم                     Artık seninle duramam
امروز غروب از اینجا می رم                              Bu akşam çıkar giderim
حسابت باشه به روز قیامت                             Hesabım kalsın mahşere
از همه چیز دست میکشم و می رم                          Elimi yıkar giderim

نمیخواد به خودت زحمت بدی                          Sen zahmet etme yerinden
هیچ فریادی از ته دل نمیکنم                           Gürültü yapmam derinden
از بین انگشتات                                      Parmaklarım üzerinden
مثل آب جاری میشم و می رم                            Su gibi akar giderim 

دیگه بعد این صفا میکنی                                           Artık sürersin bir sefa
اما من نه جسمی برام مونده، نه جفا                     Ne cismin kaldı ne cefa
این دفعه هم شکایت نمی کنم                            Şikayet etmem bu defa
دندون هامو بهم فشار میدم و می رم                        Dişimi sıkar giderim

فکر کردی زخمها منو از پا در میاره                              Bozar mi sandın acılar
با اشتیاق به سمت بلاها  میرم                            Belaya atlar giderim
مثل گلوله ٬ مثل خمپاره                                 Kurşun gibi mavzer gibi
مثل کوه، منفجر میشم و میرم                          Dağ gibi patlar giderim

اگه همه چیزمو هم از دست بدم                           Kaybetsem bile herşeyi
این عشق و پاره میکنم و می رم                         Bu aşkı yırtar giderim
رفتنم از ته دل نخواهد بود                                Sinsice olmaz gidişim
در و بهم می کوبم و می رم                              Kapıyı çarpar giderim

ترانه ای که برای تو نوشته بودم                           Sana yazdığım şarkıyı
از سازم می کنم و می رم                              Sazımdan söker giderim

میدونی که، من هیچ وقت گریه نمی کنم                    Ben ağlayamam bilirsin

سرم و پائین میندازم و می رم                              Yüzümü döker giderim

از سگ ها و پرنده ام                                 Köpeklerimden kuşumdan
از خواسته هام دل میکنم و می رم                       Yavrumdan cayar giderim
هر چیزی که ازت گرفته بودم                                   Senden aldığım ne varsa
میزارم سر جاش و می رم                                Yerine koyar giderim

خودم و واست لوس نمی کنم                            Ezdirmem sana kendimi
دلم و داغون میکنم و میرم                               Gövdemi yakar giderim
نفرینت نمی کنم، نترس                                  Beddua etmem üzülm

همه چیز و بخاطر میسپارم و میرم 

گفتگوهای تنهایی (دکتر علی شریعتی)

• مهربانی جاده ای است که هر چه پیش تر روند خطرناک تر میگردد ، نمی توان برگشت...اما لحظه ای باید درنگ کرد و شاید چند گامی بر بیراهه رفت.
• من آنم که هم اکنون هستم ، نه آنکه باید باشم. آنکه باید باشم کسی است که نیست.
• خوب بودن از زیبا بودن گاه زیباتر است و خوب بودن در حد بسیار متعالی و بلندش با زیبایی بلند و عالی یکی میشود.
• سرنوشت کار خودش را می کند و ما ابزار ناآگاه اوئیم.
• ایمان بی عشق اسارت در دیگران است و عشق بی ایمان اسارت در خود. ایمان بی عشق تعصبی کور است و عشق بی ایمان کوری متعصب.
• عشق بیتابی یک روح تشنه ، نیازمند و نیمه تمام و مجهول و تنها و بیگانه برای یافتن خویشاوندش ، آشنایش ، همجنسش ، نیمه دیگرش ، چشمه گوارایش ، وطنش و ... عشق راستین ترین و متعالی ترین احساس و نیاز انسان است اما معشوق ؟ دروغین است ، دلهایی که عشق می آفرینند و بزرگ و پرشکوه کم نیست اما روحهایی که معشوق باشند هیچ نیست و این بسیار قابل تامل است : چرا عشق راست و معشوق دروغ است ؟
• من از تو عشق را گدائی نمی کنم ، اگر نخواهی هرگز نخواهم خواست!
• چه پست و زبونند روحهایی که چشم به گذشت و فداکاری دیگران دارند ، این کثیف ترین نوع گدائی ست.
• زندگی جستجوی نیمه هاست در پی نیمه ها.
• خدایا چگونه زیستن را یاد بده ، چگونه مردن را خود خواهم آموخت.

چه تو باشی چه نباشی

حالا از تو مینویسم

که دیگه فرقی نداره

چه تو باشی چه نباشی

زندگی ادامه داره

******

هیچی نگو
حرفی نزن
حرف نگفته نداریم
ازدست تو خسته شدم
بس که بهونه می یاری
تموم شد اون روزایی که
دلم می گفت دوست داره

تعنه هاتو می بخشید و می گفت که عیبی نداره
منم می شم مثل خودت
یه نارفیق و بی وفا

برای من
رفتن تو
مرگ دل و ترانه نیست
نگام پر از بهانه و حسرت عاشقانه نیست
منم می شم مثل خودت
یه نارفیق و بی وفا

با هر نگات خواستی به من بگی که همرام نمی یای
خواستی بفهمم که دیگه منو عزیزم نمی خوای
تا فهمیدی دوست دارم، گفتی یار تازه داری
گفتی براش از آسمون ماه و ستاره میاری
منم می شم مثل خودت

یه نارفیق وبی وفا

رویا

گاه می اندیشم
که اگر سردی دلهای سیاه
گرم چون داغ دل لاله وحشی می شد،
واگر دست به سوی دستی
بهر احساس و محبت می رفت
یا اگر شورش و غوغای دل هر انسان
جای خود را به صدای چمن و برگ و گیاه
یا شقایق می داد
آه انسان آن وقت
چه حریمی چه حیاتی می داشت:
آسمان آبی بود و زمین سبز و سفید
از دل هر انسان شورش قهر و شقاوت می رفت
جای خود را به «محبت» میداد.
آسمان دل انسان نیلی
و دلش گرم امید
و حیاتش چه سعید!
آه انسان آن وقت واقعا انسان بود
و از این ظلمت شب بیرون بود
قلب ها مجنون بود
«می شد آن وقت ببینی که کسی
سر بازار محبت دل گرمش را داد
و به جای همهء عمر و حیاتش گل لبخند خرید»
لیک اینها همه افسانه شدند!
ما همه پیرو یک خط و رهیم
و در این راه یر از سردی و یخ
تک چراغی دل گرمی اگر از دور نمایان گردد
یخ سرد دل ما شعله را خواهد کشت!
و چه بسیار شدست
که میان دل تاریک زمین:
شعله ای یخ زده است

روبروی عادت

گاهگاهی غربت
گوشه جوی خیابان می نشیند
روبروی عادت
آتش روشن میکند
زانو به بغل میگیرد
چشم انتظار رهگذری که شاید!
سکه ای در کاسه تنهایی اش بیندازد
دستش دراز ، سرش پایین
گونه هایش خیس
گدای عشق...
زمین خورده ابدی ست
سرمه میکشیم به چشمان خیالات مبهممان
به گمان تجسم یادهای سبز
هر چند روز به روز
کم رنگتر و فانی تر از دیروز
اما هنوز...
می ریزد لحظه به لحظه در نگاهم
ضریح سوالهای مبهم چشمان مست تو
من از برودت و غربت نمی ترسم
از تو می ترسم و از فکرهای سرد بی مهری!
دیگر سراغ از من خسته مگیر
من در دریا جزیره ای از آب ساخته ام
و در سراب
برکه ای بی آب
می بینی چه بیهوده ام!؟

تنها من
در برزخ رویای خویش جان باخته ام
بگذار حلاوت تو را
در حس ظریف کودکی لمس کنم
بگذار تا نگاه عابران
نوید براقهای نشمرده ام دهند
ریالهای محبت
از کرورها تظاهر گرانترند!
نگرانم مباش
سالها پس از مرگم
خاکسترم را به باد خواهند داد
و من چنان غباری دوباره
میان راه خواهم نشست
و کاسه انتظارم
از افکار هجوم سکه هایتان

لبریز خواهد شد....

فراموشت می کنم

چه خوب میشه اگه خــدا
حقمو از تــــو بـــگیره
کـــاری کنه کـــه آخرش
دل سیــــاهت بـــمیره
چه خوب میشه اگه چشام
دیــــگه چشاتـــو نبینه
حتی یـه لحظه این دلـــم
منتظــــر تــــو نشینــه
کاشکی یــــکی پیدا بشه
دلِ تــــو آتیش بزنــــه
یه بــــی وفا مثل خودت
تیری بــــه قلبت بـــزنه
کاشکی دیــــگه مهربونی
هرگز سراغ تـــو نیــــاد
تـــــو تنهایی جون بکنی
تــا اشک چشمات در بیاد
چه لحظه ها بــــه یاد تو
اشک چشام جاری می شد
منم چـــــقدر ساده بودم
کـــه دلم عـــاشق تو شد
دلــــم می خواد یکی بیاد
مثل خودت نـــــامهربون
کـــــاری با چشمات بکنه
تــــا که بگی عزیز بمون
دیگه نمی خوام بــــی وفا
اسیر چشمات بمونــــــم
می خوام که از پیشم بــری
تـــــا کــــه چشاتو نبینم
آره می خوام مـــن از خدا
یــــه قدری خواهش بکنم
کــــه این دل و کمک کنه

تــــرو فـــــراموش بکنم