خسته ام

خسته ام اما صبوری می باید کرد . دلم گرفته اما بغض را فرو باید خورد .

                                               

غروبها یادش دلم را می فشارد ؛ بوی عطر یادش در خاطرم موج می زند ؛ چشمانم

به افق خیره می مانند تا روزی که بیاید ؛ و پلکهایم خسته از هجوم عشق آرام آرام

گر می گیرند و فرو می افتند .

                                                

کجاست او ؟ چه می کند حالا ؟ دلش با دلم آمیخته است آیا ؟ یا که حتی خاطرم در

 خاطرش نقشی بسته است اینجا ؟

                                               

او پاک است مثل شبنم سحرگاهی . او پربار و سخاوتمند است مثل آغوش مادری

 شیری . او تنهاست مثل تک درخت انار میان جالی .

                                                 

من فقط با صدای او ، آرام می گیرم